— Arie de Ruiter (@ArieSchrijft) July 25, 2023
Inhoud
De hoofdpersoon Carmen wordt vlak na haar geboorte ter adoptie afgestaan aan Nederlandse ouders. Door de traumatische gebeurtenissen rond haar geboorte kan zij in haar kinderjaren niet echt gelukkig zijn. Eenmaal in de puberteit aangekomen, komt haar leven in een draaikolk terecht - een neerwaartse spiraal waaruit geen ontkomen mogelijk lijkt. Tot ze op een gegeven moment oog in oog met de dood komt te staan. Alleen een engel kan haar dan nog redden...
Fragment
‘Bullshit,’ roept ze opnieuw. ‘En zit daar niet te janken. Dat doe ik ook niet.’
Met een klap gooit ze de deur achter zich dicht, vastbesloten om haar bed in te duiken. Doodmoe is ze en nijdig op alles en iedereen. Ze wil wegkruipen onder de dekens en als het ware van de wereld verdwijnen. Met driftige bewegingen trekt ze haar kleren uit en laat alles achteloos op de vloer vallen. Wanneer ze zich heeft uitgekleed en zich omdraait om haar pyjama te pakken, ziet ze zichzelf en passant in de wandspiegel.
Als ze zich ervoor open zou stellen, zou ze daar een prachtig meisje zien staan. Een lichtbruin, slank lichaam, jong en puur, dat het kind-zijn is ontgroeid en bekoorlijke, vrouwelijke rondingen heeft aangenomen. Een mooi gezichtje dat lief zou kunnen zijn, omlijst door een prachtige krullenbol. Maar zo ziet ze het absoluut niet. Integendeel. Carmen heeft een uitgesproken hekel aan dat bruine lijf waar ze haar hele leven al mee wordt geconfronteerd. Ze verafschuwt dat kroeshaar waar niks mee te beginnen valt. Evenals dat narrige gezicht waarmee ze iedereen afstoot.
Ze haat de persoon in de spiegel, die er niet had mogen zijn en haar zo ongelukkig maakt, maar van wie ze zich niet kan losmaken omdat ze het zelf is. In een vlaag van machteloze razernij pakt ze het beeldje van de sint-bernardshond en gooit haar eigen spiegelbeeld aan gruzelementen.
Zij maakt zich op voor een volgende confrontatie met haar vader. Terwijl ze hem de trap op hoort rennen, schiet heel fel de ultieme vraag weer door haar hoofd, die haar in feite al jarenlang bezighoudt.
Waarom leef ik eigenlijk?
Recensies
NBD Biblion:
De jonge Colombiaanse Isabel komt in een onmogelijke situatie terecht als ze, hoogzwanger, door haar man mishandeld wordt en haar baan verliest. Ze wordt opgevangen in een zusterhuis en na veel wikken en wegen besluit ze haar kindje ter adoptie af te staan omdat ze zelf voor haar kind bij haar geen toekomst ziet. Het meisje, Carmen, komt in Kampen bij liefhebbende ouders terecht. De problemen die zich in eerste instantie voordoen, weten ze goed op te vangen en Carmen lijkt voorspoedig op te groeien. Maar naarmate het meisje ouder wordt, lijkt het wel alsof een intens verzet bezit van haar neemt en ze steeds ongelukkiger wordt. Dit uit zich in steeds onaangepaster gedrag. Ze dreigt te ontsporen. Vlot geschreven roman met herkenbare en genuanceerd beschreven personages. De dialogen zijn levendig en met een vleug humor. De op christelijke leest geschoeide roman gaat heel verrassend de confrontatie met heilige huisjes niet uit de weg en is nergens dogmatisch.
Rinie van Dijkhuizen:
Carmen is een geadopteerd meisje uit Colombia dat in een Nederlands gezin een moeilijke tot zeer moeilijke jeugd doormaakt. Wanneer ze een jaar of veertien is, verhuist haar beste vriendin naar de andere kant van het land. Deze gebeurtenis werpt Carmen terug op haar gevoel door alle belangrijke mensen te worden verlaten. Als het haar allemaal teveel wordt, loopt Carmen van huis weg en komt oog in oog met de dood te staan.
Arie de Ruiter heeft een zeer prettige schrijfstijl. Korte zinnen, makkelijk leesbaar. Het mooie aan deze roman vind ik dat iedereen die met adoptie te maken heeft zich er in kan herkennen. De personen en al hun emoties worden levensecht beschreven. Misschien juist doordat Arie de Ruiter helemaal los staat van de adoptiedriehoek kan hij als alwetende verteller het verhaal zonder een kant te kiezen, schrijven. Hierdoor ontstaat een totaalbeeld van afstand doen, adoptie en opvoeding en hoe het door iedereen wordt beleefd. Dit helemaal zonder oordeel, zodat je als lezer zelf een oordeel kunt vormen.
Ik als geadopteerde, heb het als een ‘eyeopener’ ervaren dat ik inkijkjes gekregen heb in de gedachtewereld van de adoptieouders van Carmen. Daardoor heb ik meer inzicht in en begrip voor de gevoelens van adoptieouders gekregen.
Hoewel mijn adoptie naar de maatstaven ‘goed’ is verlopen en ik zeker geen problematische pubertijd heb gehad, vond ik het boek Carmen zeer de moeite waard om te lezen. De worsteling die beschreven wordt, maakt iedere geadopteerde op een bepaald moment in zijn leven wel mee, maar velen niet op zo’n heftige manier. Het boek is zeker ook aan te raden voor anderen die met adoptie te maken hebben.
Volledige recensie: LAVAContact lente 2016
Diana Kooistra:
Carmen, de dochter van Isabel, wordt geadopteerd door het Nederlandse echtpaar Karin en Henk Koelewijn. De puberteit is een erg moeilijke periode voor haar en ze loopt weg van huis. Ze komt in ernstige problemen en alles lijkt mis te gaan.
Met een dubbel gevoel las ik het verhaal van Carmen, eerst het verhaal van haar geboortemoeder dat uitgebreid aan de orde komt en daarna het verhaal van haar adoptieouders. Ik vond wel dat het daar iets scheef zat want ook adoptieouders hebben een heel proces doorstaan voor ze hun kind in hun armen sluiten. Hoe weet ik dat? Dat weet ik omdat ik zelf adoptiemoeder ben. Het verhaal van de ontwikkeling van Carmen in het gezin Koelewijn is heel mooi en op sommige punten herkenbaar. De gevoelens van Carmen en haar ouders komen ruimschoots aan bod. Dat maakt het scheve gevoel van het begin meer dan goed. Met name de relatie tussen Karin en Carmen is best pittig, Carmen kan best hard uit de hoek komen en haar moeder afwijzen.
Ik vond het erg moeilijk om het als een roman te lezen in plaats van mezelf in alles te verplaatsen. Nadat ik het boek even weggelegd had en weer opgepakt, ging dat beter. Tot het moment dat Carmen naar Karin belt als ze in Colombia is… dat was erg emotioneel!
Het verhaal van Carmen is een heftig verhaal, het gaat goed mis. Besef wel dat het een verhaal is, er zijn ook situaties waarbij het niet zo uit de hand loopt. Het gaat ook heel vaak goed of beter. Het feit dat je als lezer eerst het verhaal van Isabel, de geboortemoeder leest, maakt dat je bepaalde reacties van Carmen in kunt vullen als gevolg van… Wat ik mooi vind, is dat je door dit verhaal ziet hoe ervaringen tijdens zwangerschap en voor de adoptie invloed hebben op het kind.
Conclusie: een aangrijpend verhaal, vooral als je er middenin zit, meeslepende schrijfstijl en ik wacht echt op een vervolg omdat ik me door de schrijfstijl van Arie de Ruiter zo verbonden voel met de hoofdpersonen uit dit boek. Een topper!
Volledige recensie: https://www.hebban.nl/recensies/diane-kooistra-over-carmen
M.P.O. Books:
Carmen wordt door uitgeverij Boekenindustrie op de markt gebracht onder de noemer 'adoptieroman'. Die term geeft precies aan wat dit boek te bieden heeft. Dit is het levensverhaal van Carmen, beginnend met de periode vóór ze geboren werd, tot en met haar groei naar volwassenheid. Arie de Ruiter werkt met een alwetende verteller. Hij brengt het verhaal met inkijkjes in de gedachten van Carmen, maar ook in die van haar ouders of andere betrokkenen. Hierdoor ontstaat er een totaalbeeld van hoe de adoptie en de opvoeding door allen wordt beleefd. Als ik de reacties van een aantal geadopteerden mag geloven - die staan op de achterzijde weergegeven - herkennen zij veel in het beeld dat De Ruiter geeft.
Tijdens het lezen van deze roman bekruipt me zelfs regelmatig het gevoel dat dit echt is, dat dit niet een fictieve biografie is, maar iets wat echt gebeurd is. Een echte levensgeschiedenis, opgetekend door De Ruiter. Sommige situaties die hij beschrijft, komen me erg bekend voor, alsof ik er al eens eerder over gehoord heb. De epiloog bevestigt die indruk, want daarin komt Carmen als ik-persoon aan het woord en vertelt ze hoe haar leven er nu, jaren later, uitziet. Daarin worden ook alle personages genoemd alsof het bestaande personen zijn. Toch echt gebeurd? Hoe het ook zit, dit boek laat zich lezen als een geschiedenis die de auteur in woorden opnieuw tot leven wekt, gevuld met personages die verdacht veel op bestaande mensen lijken. Carmen is, zonder twijfel, een knappe reconstructie van het opgroeien van een adoptiekind.
Volledige recensie: http://www.mpobooks.nl/recensies/ruiter-carmen.htm